De wortels van corona reiken diep. Tot in Ooigem, een West-Vlaams boerendorp dat meer koeien dan inwoners telt. Toen we tijdens nieuwjaarsrecepties de glazen klonken en elkaar een gezond 2020 toewensten, beseften we nog niet welk onheil onze richting uitkwam. “Corona, da’s toch dat Spaans bier hé”, hoor ik mijn nonkel nog smalend grappen. Ondertussen heeft COVID-19 zich als een sierlijke klimop een weg weten te banen doorheen ons dagelijkse leven. Het virus zit door en door verstrengeld in onze samenleving. Corona dwingt ons anders te leven.

Een kus. Een warme, liefdevolle knuffel. Een welgemeende en bemoedigende handdruk. Kinderen, kleinkinderen, neven en nichten die aan een overvolle koffietafel herinneringen ophalen. Zo herdenken we in België een overleden persoon. Vandaag, op de begrafenis van mijn vriendin haar mémé, was het een compleet ander verhaal. Geen fysiek contact, geen koffietafel achteraf. Door beschermde maatregelen verliep deze uitvaart anders dan normaal. Corona dwingt ons afscheid te nemen van onze dierbaren op andere manieren dan we voor ogen hadden. 

Mijn oma. Een vrouw rond de 85 jaar. 1 meter 54 groot. Vlot de 100 kilo voorbij. Kortom, een bejaarde in topfitte staat is ze niet. Alle rode alarmen gingen dan ook af toen ze plots niet meer wist van welke parochie ze afkomstig was. Koorts en een drukkende pijn in de buikstreek. Galstenen bleken de oorzaak van haar ongemak. Met een spoedoperatie verlosten dokters, de absolute superhelden van vandaag, haar van de pijn. Normaal mag ze een week recupereren in het ziekenhuis. Nu moet ze na een dag terug naar haar serviceflat om plaats vrij te maken voor coronapatiënten. En daar hebben wij als familie alle begrip voor. De moeilijkste fase moet voor haar nog komen. Door haar ziekenhuisbezoek mag ze 14 dagen niemand zien. Geen familie, geen andere rusthuisbewoners, niemand. Mijn 85-jarige oma moet 14 dagen alleen weten te overbruggen. Corona dwingt ons oudere, zwakkere mensen alleen achter te laten.

In samenspraak met experten neemt de overheid maatregelen die de Belgische bevolking moet opvolgen. In het spectrum van onze samenleving zijn drie groepen waar te nemen.  De groep die zich niets aantrekt van alle maatregelen en snel de grens oversteekt om belabberd Hollands bier te drinken. Daarnaast de groep die correct alle richtlijnen volgt en doet wat gevraagd wordt. En dan heb je nog de groep die de maatregelen naar een extra dimensie brengt. Zo ook mijn fietsenmaker. Ik citeer:“ Gelieve niet meer binnen te komen in onze zaak, maar de fietsen aan de voordeur te plaatsen. Daar laten wij ze 24 uur in quarantaine staan. Nadat we de fietsen volledig gedesinfecteerd hebben, beginnen wij pas met sleutelen. Onze excuses als u daardoor wat langer moet wachten.” Corona dwingt ons fietsen in quarantaine te plaatsen.

Van een koffietafel was deze middag dus geen sprake. In plaats daarvan ging elk gezin naar zijn eigen huis om daar samen wat te eten. Als aperitief stonden er chips op tafel. Geen grote zak waar iedereen lukraak mag in graaien, maar elk een apart potje met daarin een handvol paprikabolletjes. Enkele maanden geleden zat het nog in Wuhan. Vandaag, in Ooigem, dwingt corona ons om chips te eten uit aparte potjes.