Febe Devos (17) is sinds vorig jaar Belgisch kampioene quad. Ze zette haar eerste stapjes in het motorcircuit op zesjarige leeftijd. “Mijn droom is om ooit de beste van de wereld te zijn.”

Verlaten velden op een mistige zaterdagmorgen. Als enige geluid de ronkende motoren van een wit-groene quad. Ploeterend in de modder komt Febe Devos op mij afrijden. Na even het gaspedaal in te drukken, vliegt ze met haar vierwieler over een helling. “Ik zou toch liever een iets zwaardere motor hebben, dan kan ik nog harder optrekken”, glimlacht Febe. “Al is het op financieel vlak niet makkelijk. Een nieuwe quad kost al rap 6.000 euro.”

“Zonder sponsors overleef ik niet”

Met een automecanicien als vader kon Febe in geen beter nest geboren worden om deze sport te beoefenen. “Toen ik zes jaar was, kwam mijn papa plots thuis met een kleine quad. Ik reed rondjes in de tuin en kreeg meteen de microbe te pakken. Naarmate ik ouder werd, kochten we steeds grotere en snellere rijtuigen”, aldus Febe. Hoe groter en sneller de quad, hoe duurder ook het financiële plaatje. “Het is zeker en vast een dure sport. Aparte veringen, benzine en reparatiekosten zijn maar een van de vele uitgaven naast het aanschaffen van de quad zelf”, legt ze uit. Febe doet daarom beroep op een vijftiental sponsors. “Zonder hen zou ik gewoon niet overleven. Het is bijna onmogelijk om alles zelf te bekostigen, dus hun steun is meer dan welkom”, gaat ze verder. “In ruil daarvoor is hun logo te zien op zowel onze caravan als op mijn pak.”

Naast het financiële aspect moet Febe ook logistieke problemen overwinnen. “Ik woon in Deerlijk en hier in de buurt zijn niet veel faciliteiten om te trainen. Gelukkig heeft Komen wel een mooi terrein om op te oefenen. Verder is er in Genk ook een groot parcours, maar dat is te ver om tijdens de week naar toe te trekken”, zucht Febe. “Om mijn conditie te onderhouden, probeer ik een aantal keer in de week te lopen of fietsen. In de winter mag ik wel rijden op de velden van de boeren, aangezien de meeste dan niks planten.”

Confetti en bloemen

De 17-jarige, die nog studeert aan de Rhizo school in Kortrijk, werd vorig jaar Belgisch kampioene bij de jongeren. “Je hebt maar twee categorieën, dat zijn de jongeren tot zestien jaar en de volwassen.” Voor Febe was het een bekroning voor jarenlang hard werk op training. “Toen ik als eerste finishte, stonden mijn vrienden en familieleden me op te wachten aan de streep. Ik werd overladen met confetti en bloemen toen ik voor het eerst de Belgische driekleur aantrok. Achteraf was er ook een groot feest”, vertelt ze. “Tijdens die wedstrijd reed ik ook met het rugnummer 53, omdat mijn tante helaas overleden is op 53-jarige leeftijd. Zo is ze toch nog een beetje bij mij.”

“Als prijs kreeg ik een trui, een beker en een medaille. Geld? Nee, ik heb nog geen cent verdiend aan mijn sport”, grinnikt Febe. Volgend jaar treedt ze aan in de volwassenencategorie, maar ook daar valt er volgens haar bitter weinig geld te rapen. “Als je met de Belgische kampioenstrui als eerste finisht, krijg je vijftig euro. Je kan er volgens mij je brood niet mee verdienen, al zijn er die volledig voor de sport leven. Ze hebben vaak geen huis, maar trekken van cross tot cross in hun mobilhome. Als ik geld wou verdienen, had ik beter een andere sport gekozen”, lacht ze.

Wie denkt aan brommende motoren die scheuren door de modder, denkt sneller aan een mannelijke waaghals dan aan een 17-jarig meisje. Veel mensen zijn dan ook verrast als Febe haar hobby vertelt. “Moh, gij? Quad rijden? Dat had ik nu niet verwacht, is de reactie die ik bijna altijd krijg. Iedereen is enthousiast als ze horen dat een meisje actief is in de motorsport.”

Binnen het quadmilieu rijden  nog andere meisjes in het jongerenklassement, maar volgend jaar zal Febe de enige vrouw zijn bij de volwassenen. “Bij de jongeren zijn we met een tiental waaronder toch vier meisjes. Het is een kleine en besloten kring waardoor iedereen elkaar kent.  De cross is telkens ergens anders, maar meestal wel met dezelfde mensen. We vormen een goede bende”, vertelt ze.

“Er is geen beter gevoel dan een jongen voorbijsteken. Als meisje begeef ik me natuurlijk een beetje in een mannenwereld, maar dat maakt het soms zo mooi. Even wat gas bijgeven en tonen wat de vrouwen kunnen. Toen ik begon met rijden, kreeg ik de opmerking dat een meisje geen quad kon rijden. Ik heb ondertussen wel het tegendeel bewezen.”

“Pas in de krant als er iets misloopt”

Namen als Antonio Cairoli en Stefan Everts zijn bij menig sportliefhebber wel bekend. Op Play Sports zijn geregeld motorcrossen te volgen en ook Sportweekend geeft courant een korte samenvatting van de afgelopen manche. De quad krijgt daarentegen veel minder media-aandacht, iets wat Febe tegen de borst stoot. “Toen ik Belgisch kampioen werd, is dit in geen enkele krant verschenen. Ik heb met mijn prestaties nog nooit enige vorm van erkenning gekregen en dat vind ik best wel jammer”, zegt ze. “Ik snap ook niet zo goed waarom, er zijn nochtans mooie beelden te maken tijdens onze wedstrijden. Sommige mensen hebben ook een pakkend verhaal om te vertellen, denk maar aan de eerder genoemde sporters die in hun mobilhome wonen.”

“Ik ben wel uitgenodigd op het gemeentehuis van Deerlijk. Daar zet de gemeente alle sporters in de bloemetjes die dit jaar een straffe sportprestatie leverden”, vertelt ze opgetogen. “Als we met onze sport dan toch eens in het nieuws komen, is het vaak om de verkeerde reden. Ik herinner me een valpartij waarbij een dame bijna om het leven kwam. Dan is de pers er als de kippen bij om verslag uit te brengen”, aldus Febe. “Ik denk ook dat veel mensen niet goed weten wat er tijdens een wedstrijd allemaal gebeurt, terwijl het heel simpel is. Je start met een tiental crossers, je rijdt tien à vijftien ronden en wie eerst over de finish komt, wint. Vlaanderen is zot van cyclocross, terwijl quad rijden net hetzelfde is. Wij rijden niet op een fiets, maar op een quad.”

Het was niet de eerste keer dat een crosser gewond raakte. Volgens Febe is het dan ook een sport die wel wat risico inhoudt. “Zelf heb ik nog geen erge blessures meegemaakt, maar een vriendin van mij belandde op een gegeven moment onder haar quad waardoor ze haar been op meerdere plekken brak. Iedereen kent de risico’s, maar de passie voor de sport neemt toch altijd de bovenhand. Ik leef voor mijn sport en zou het voor geen geld ter wereld kunnen missen.”